LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.12 - Christos Chrissopoulos

12.
I must have asked for a letter from your moon-white hand. And you wrote me. You wrote me into my room. With walls of books, paper windows, and empty furniture. I read aloud to the apparition you left behind, and gradually it quietens.

Vibed by: CC 4 views 0 comments
comment | delete | follow

Wednesday, March 23, 2011

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.11 - Christos Chrissopoulos

11.
Every time sleep loosens me, I lean beside her, feeling the insistent pulse of a vein. I hold her as her limbs unlock, and I put her to sleep. In my sleep, I put her to sleep.

Vibed by: CC 4 views 1 comment
comment | delete | follow

Tuesday, March 22, 2011


Tara says:
Against dreaming... (from yesterday).

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.9 - Christos Chrissopoulos

9.
When she said she didn’t want me, and my throat and my lungs clenched, it wasn’t for love, because how do I know what love is? It was because she drove her fist up breaking the surface of the night sky. And after that, nothing happened.

Vibed by: CC 4 views 7 comments comment | delete
| follow

Saturday, March 19, 2011



Tara says:
What are you doing here? Some sort of self-pity?
CC says:
Why are you following?
Tara says:
I don’t know. You continue to surprise me.
CC says:
You should have said it earlier.
Tara says:
You understood nothing?
CC says:
You only said “you are nice”.
Tara says:
This thread takes us nowhere.

LESS THAN HALF A DAY, a short love story. prt 8 By Christos Chrissopoulos

8. Friday, March 18, 2011

I will write hastily of the only hug, which I remember only through my hands. She did hold me, this I know. Or was it just the kiss; and the gentle turn of the head? And then, did she walk slowly or fast? Was I leading her, or was she dictating our route? If the latter was true, why was I looking at the road and not at her?
- “Do you prefer to walk?”
- “Yes, let’s take a stroll”.

Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow

Tara says:
I’ll be away for the weekend



Every day the story continues in this spot until the end of March

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.7 - Christos Chrissopoulos

Thursday, March 17, 2011

She had no way to speak to me truly, and I had forgotten all the words I wanted to tell her. So, we both abandoned ourselves to trivial talk, and to a glance that every now and then stalled around the eyes or mouth.

Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow




Tara says:
I like your story.
CC says:
You don’t refer to the meaning right?
Tara says:
Your mind fascinates me.
CC says:
Don’t be sarcastic.
Tara says:
Why don’t you block me then?










Every day the story continues in this spot until the end of March

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.6 - Christos Chrissopoulos

Wednesday, March 16, 2011

When the face is missing, the photograph remains a meaningless image. When the face is missing, how can you be sure that she really looked like your memory?

Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow






CC says:
Nothing more than the sweep of her hand passing over the knight’s cold metal limb.










Every day the story continues in this spot until the end of March

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.5 - Christos Chrissopoulos

Tuesday, March 15, 2011

I will write hastily about the only kiss, which was three kisses in a row, with lips half open, craving to succumb. And hands that were loosened in the last moment. And then a gentle, so polite, turn of the head.
Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow





Anonymous says:
Comment deleted by CC.
Tara says:
What had you written?










Every day the story continues in this spot until the end of March

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.5 - Christos Chrissopoulos

5. Tuesday, March 15, 2011

I will write hastily about the only kiss, which was three kisses in a row, with lips half open, craving to succumb. And hands that were loosened in the last moment. And then a gentle, so polite, turn of the head.
Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow





Anonymous says:
Comment deleted by CC.
Tara says:
What had you written?










Every day the story continues in this spot until the end of March

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.4 - Christos Chrissopoulos

Monday, March 14, 2011

We met, walked, got separated in different rooms, looked at each other, walked again, sat on facing seats and only in the end, when we could endure no more, only then, we touched flightily and with impatience shoulder-to-shoulder.

Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow






Tara says:
Are you receiving my comments?
CC says:
I’m not following you.
Tara says:
How are you?
CC says:
I’m fine.










Every day the story continues in this spot until the end of March

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.3 - Christos Chrissopoulos

Saturday, March 11, 2011

The first time, I just extended my hand looking at her green t-shirt; her gaze fixed on my face the whole time through. It didn’t last long, I left without impressions. Only with a premonition that was quickly disproved. The second time she was sitting in front of me, I was looking at her curved spine. At some point she reached across the table for a photo book of the painter I was researching in Brussels. I couldn't tell… Was she really turning the pages for my sake?

Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow






Tara says:
I miss our day together. I didn’t know your painter died so young.










Every day the story continues in this spot until the end of March

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.2 - Christos Chrissopoulos

Friday, March 11, 2011

“What kind of wine?”. “Do you want salad?”. “Hold this please”. “Yes, separate bills please”. “This I will give back”. “You’ve been before?”. Words we could have spent in another way.
Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow






Tara says:
Why did you name me Tara?
CC says:
Just because. Why did you respond to it?











Every day the story continues in this spot until the end of March

LESS THAN HALF A DAY A short love story pt.1 - Christos Chrissopoulos

Thursday, March 10, 2011

Since Tara left Brussels, someone lives inside my head, sees through my eyes. I feel feet pounding on my chest. I feel them kicking hard and deep against my breastbone. I turned to take the bicycle -it was well past two- and I only worried about the cold air surrounding me like melted ice and flowing in through my jacket sleeves.

Vibed by: CC 4 views 2 comments comment |delete |follow






Tara says:
You seem to be in constant dialogue with me.
I’m back home. Terribly tired. I’ll be sleeping for a week )))
How was your trip to Athens ?
CC says:
What are you doing here? Why are you doing this?










Every day the story continues in this spot until the end of March

En tout cas il nous faut penser - Sarah Posman over Anti-Oedipus

Tekst uitgesproken in Passa Porta op 2 februari 2010, tijdens de avond over de onlangs verschenen Nederlandse vertaling van de filosofische klassieker L’Anti-Œdipe (1972) van Gilles Deleuze en Félix Guattari.


Hoe recalcitrant Deleuzes schrijfstijl ook mag zijn, hoe tegendraads de opzet van een boek als Anti-Oedipus – dit is een boek waar al in zin drie gescheten en geneukt wordt - je mag het boek niet zomaar afdoen als voorbijgestreefd soixanthuitard-geweld. De kracht van Anti-Oedipus schuilt zonder twijfel in het enthousiasme, in de vitaliteit waarmee de twee filosoferende vrienden de dynamiek van een intellectueel en politiek kantelmoment proberen te vatten, maar het is allesbehalve een onbezonnen lofzang op een nieuw klimaat waarin van de vrije liefde, vrede en verandering alle heil werd verwacht.

Zoals duidelijk blijkt uit het televisie-interview Abécédaire, vat Deleuze zijn taak als filosoof en intellectueel allesbehalve licht op. De filosoof, vaak beschouwd als een typisch avant-garde denker, iemand die koste wat kost vooraan wil lopen en nieuw gebied wil verkennen, legt er de nadruk op het belang van traditie. Wie wil filosoferen, moet geschoold zijn in de filosofie. Je mag best – liefst! – een andere weg willen inslaan, maar dit kan enkel tot iets waardevols leiden als je begrijpt wat er in de mainstream op het spel staat. Het kost tijd en moeite om wat pretendeert nieuw te zijn te vatten, of het nu om een filosofische, maatschappelijke, politieke, artistieke of literaire vernieuwing gaat. Een leuk moment in Abécédaire is wanneer Deleuze de kijker – en Parnet – bijna als een schoolmeester op het hart drukt dat het hem vijf jaar heeft gekost om te begrijpen waar het in het werk van een literaire avant-gardist als Alain Robbe Grillet om gaat. Het hoeft u geen vijf jaar te kosten om Anti-Oedipus te begrijpen – al doe ik er zelf ondertussen al een jaar of acht over – maar het brengt op om, bij de lectuur van het boek, in het achterhoofd te houden dat hier twee auteurs aan het werk zijn wier liefde voor verandering en vernieuwing te groot was om er lichtzinnig mee om te springen.

Met het schrijven van Anti-Oedipus in de nasleep van mei ‘68, wilden Deleuze en Guattari, op dat moment allesbehalve studentikoze broekjes maar Franse intellectuelen van voorbij de veertig, onderzoeken wat ze als geëngageerde denkers aankonden met die plotse stroom van energie, het collectieve wakker-worden en de eis om een nieuwe wereld die hen had aangegrepen en verbaasd. In contrast tot Deleuzes filosofiestudenten op de barricades hadden de auteurs de bevrijding na de tweede wereldoorlog meegemaakt. Zij wisten hoe vluchtig het revolutionaire groepsgevoel was dat Parijs in de ban hield, hoe naïef de vreugde omtrent nakende verandering, hoe dichtbij de greep van het fascisme. Anti-Oedipus is niet zomaar een boek tegen de oude orde. Het is een optimistisch opstel over affirmatief denken en schrijven, een essay – oefening – om, in dialoog met de oude orde, een nieuwe kritische analyse voor te stellen.

Anti-Oedipus, dus, als positief, affirmatief boek. Je kunt het boek lezen als een ode aan het verlangen, en dan gaat het hier niet alleen over goesting, maar evenzeer over de intellectuele drang het leven te willen begrijpen, over een nieuwsgierigheid naar ervaringen die de grond onder onze voeten doen wankelen. Nu moet u zich daar vooral geen uitspattingen bij voorstellen. Deleuze was bijvoorbeeld helemaal geen enthousiaste reiziger; hij haatte het om deel te nemen aan academische conferenties omdat er toch nooit dialoog plaatsvond, enkel veel beleefdheidsblablabla. Ontdekken, gevolg geven aan het verlangen een ontmoeting aan te gaan met een persoon, een boek, of een theorie – en dus moeite te doen om verder dan jezelf te denken - deed hij het liefst vanuit zijn appartement in Parijs. Als er toch beweging aan te pas moest komen, dan liefst al wandelend.

In Anti-Oedipus klagen de auteurs de structurele obstructie van het verlangen aan en willen ze, door hun meerstemmig schrijven en wirwar van citaten en referenties aan denkers, aan literaire auteurs, en aan personages tonen hoe ze zelf verlangend te werk gaan. Het verlangen staat bij Deleuze en Guattari immers niet in het teken van gemis. Het gaat niet over iets dat ontbreekt, maar over de relaties die we elke dag met andere mensen, objecten, of maatschappelijke structuren aangaan. Verlangen, dat is aanraken, contact maken – verlangen is, in de terminologie van Anti-Oedipus, een productieproces. Deleuze en Guattari zouden een gebeurtenis als de Deleuze-avond van 2 februari een machine noemen: in de buik van Passa Porta wordt, door het met elkaar verbinden van verschillende onderdelen – sprekers, publiek, film, denken, dagdromen, geeuwen, de al dan niet comfortabele stoeltjes - de werkelijkheid van deze avond geproduceerd.

In Anti-Oedipus duiden de auteurs twee omstandigheden die de machinerie van het verlangen toelaten op volle kracht te draaien: de schizofrenie en het kapitalisme. Een productief, creatief verlangen manifesteert zich ongebreideld in het delirium van een schizofreen maar wordt, in een paranoïde toestand, beteugeld door het geloof in een meekijkende God, monarch, of vaderfiguur – door een psychoanalyticus die je uitlegt dat je eigenlijk net als iedereen gebukt gaat onder een Oedipuscomplex, castratieangst, penisnijd. Het is ironisch dat we met z’n allen op zoek gaan naar de duidelijkheid van zo’n diagnose aangezien we in een maatschappij leven die de vrije productie van het verlangen lijkt aan te moedigen. Zelden waren wij hier, in het Westen vrijer. Geen toorn Gods te vrezen, geen despoot meer te bespeuren. Integendeel, in ons kapitalistisch systeem lijkt de ongebreidelde productie de norm: hoe meer het geld stroomt, hoe mobieler en flexibeler de arbeider, hoe beter het met ons gaat. Alors on produit is het refreintje waarmee we opstaan en gaan slapen.

We neuriën dat rijmpje echter niet omdat de condities zo optimaal zijn en we allemaal vrij en ongebreideld de stroom van het verlangen volgen. Integendeel, net zoals de psychoanalyticus het gemis introduceert in het denken over onszelf, praat het kapitalisme ons een angst voor tekort aan – meer en meer en meer om maar niet te worden ingehaald door minder. Het is die angst die ervoor zorgt dat het creatieve verlangen afremt. De uitdaging van de schizoanalyse, de manier van kritisch denken die Deleuze & Guattari in Anti-Oedipus ontwikkelen, ligt er precies in om dit creatieve stromen van verlangen niet onmiddellijk uit handen te geven, om het niet te laten opereren in functie van de terreur van het perfecte gezinnetje, de Oedipale psychoanalyse, of de kapitalistische prestatielogica.

Deleuze en Guattari spreken in Anti-Oedipus helemaal niet als eenzame profeten van het verlangen. De auteurs koppelen hun filosofische traktaat aan andere machines die hetzelfde doel dienen. Een ervan, misschien wel de belangrijkste, is de literatuur. In Abécédaire stelt Deleuze droogweg dat hij altijd veel gelezen heeft. Hij beschouwt literaire werken als de katalysators van zijn denken – het zijn de dichters die de filosofen aanporren, la littérature, ça lui sert. In het interview noemt hij zijn grote literaire voorbeelden – Tsjechov, Melville, en Lawrence – zieners. Het zijn vitalisten die hem het leven laten zien zoals hij dat nooit eerder zag. Ze doen dat niet door universele waarheden mooi te verpakken, maar door de lenzen waardoor we normaal gezien kijken naar het subject, de maatschappij en de taal bij te slijpen of een andere kleur te geven. Ze tonen hem met andere woorden geen uniform organisch principe, geen Kantiaanse transcendente categorieën, geen ideeën à la Plato of Lacaniaanse structuren maar iets van het primitieve moeras, de chaos, de poel van verschil dat voor Deleuze het leven is en dat hij in Anti-Oedipus ‘lichaam zonder organen’ noemt.

Doorheen zijn oeuvre klopt Deleuze bij verschillende auteurs aan en schakelt hij de literatuur om vercshillende redenen in zijn denkproces in. In Abécédaire zien we de Deleuze van critique et clinique, een essaybundel uit 1993, waar de denker met de steeds fragielere gezondheid het horten en stoten van Samuel Becketts stijl bezingt. In het stotteren van Becketts eenzame individuen herkent hij zijn zoektocht om met en in de taal op zoek te gaan naar wat er buiten de taal ligt – naar talige chaos. In Anti-Oedipus ligt net als in het boek dat Deleuze en Guattari kort daarna over Kafka schreven, en in het tweede Kapitalisme en schizofrenie-luik, de nadruk op de collectieve aard van een literaire machine. In Der Prozess toont Kafka ons bijvoorbeeld hoe ongrijpbaar de instantie ‘justitie’ is door de rechtspraak niet als abstracte, transcendente wet te laten functioneren maar als de machine(assemblage) gerechtigheid, die zowel de juridische uitspraken, wetteksten, rechters, advocaten als gerechtsgebouwen etc. omvat. En in Anti-Oedipus voeren de auteurs Henry Miller en D.H. Lawrence op als alternatieve therapeuten en laten ze hen de niet in te tomen stroom van het verlangen – in hun geval vaak letterlijk de goesting – bezingen.

Een avondje op de bank met Henry Miller mag nu wel erg voorbijgestreefd lijken en zal uiteraard weinig verandering teweegbrengen. Echter, de kern van het Anti-Oedipus project, het idee dat om creatief te kunnen denken en leven we niet moeten afbakenen, inkapselen, op- of uitsluiten, maar relaties moeten aangaan, uit wandelen gaan, contact maken, een niet te voorspellen productie op gang brengen door in een absurde machine te stappen – dat lijkt me precies wat ons te doen staat. Dus, lief publiek, lees en denk, zucht en kreun, schijt en neuk – maak iets.

Sarah POSMAN