Groggy. Aankomst in Hudson in Upstate New York. Voor Amerikanen op een boogscheut van de Grote Appel: amper tweeënhalf uur met de 4X4. Ik werp een blik uit het raam van mijn kamer en begrijp dat ik niet hallucineerde onderweg. Ik ben omsingeld – helemaal omsingeld door groen. Alles is groen op een paar plekken in het landschap na, zoals deze witte stip.
Een porch met ligstoelen. Ziet eruit als een Engels landhuis ... en dat is het ook. De drie landhuizen van de organisatie Artomi staan samen op een heuvel. Momenteel zijn we met vijf schrijvers, anderhalve per gebouwtje. Ik begin dadelijk aan mijn nieuw verhaal. Na een tijdje wordt de lucht zwaar van onweer. Oorzaak: de vijf schrijvers - uit Portugal, Turkije, USA, Australië en een land dat we gemakshalve voorlopig nog België noemen – zitten hier als zotten te schrijven, zo hard dat de lucht knettert van de opgewekte hersenactiviteit. ’s Avonds verzamelen we rond een geweldige kok die enkel de letter O nodig heeft om wereldfaam te claimen, Tom Carlucci. Het onweer barst los net als de discussies aan tafel, over alles behalve BHV. Oef. Een levenslijn wordt ingelegd door de man met de Tom Waits-whiskystem Jim, een local die naar de stad rijdt om alcohol te halen, en Walmartkleren voor de Turkse wier valies naar Rio de Janeiro is gestuurd.
Slaap wordt hier aanzien als iets quasi overbodigs. Waarom zouden er anders koffie, sigaretten en pillen bestaan? Klinkt allemaal lekker ongezond maar de omgeving is zo beestachtig gezond dat ik regenereer door in de hete middagzon rond te lopen. Ik ben hier nog maar een week maar mijn blik is al heel scherp geworden: ik zie mijn verhaal glashelder voor me, ik kijk uit het raam en kan door het vliegengaas de vlek in het groen herkennen: een konijn. Het kijkt naar de andere dieren in zijn wouden: herten, bergleeuwen en kalkoenen. En af en toe een paar schrijvers.
De residentie van Saskia De Coster kadert in een uitwisseling tussen Ledig House en Het beschrijf.
No comments:
Post a Comment