Ivo Victoria in Pittsburgh: dag 23.

Josh reed met mij naar de Giant Eagle om boodschappen te doen. We hadden elkaar nog niet eerder ontmoet maar zondag gaan we samen obscure bandjes kijken. Josh speelt zelf ook in een obsuur bandje, en hij had gehoord dat ik ook lang in een obscuur bandje zat en dus wilde hij daar alles over weten – nou, als er iemand is die je kan vertellen hoe je als bandje ontzettend lang in de obscuriteit kunt verblijven, dan ben ik het wel. Dus terwijl we de gangpaden doorliepen en ik mijn karretje vulde met veel te grote porties van allerlei voedingswaren die op mijn boodschappenlijstje stonden, vertelde ik over mijn muzikale carrière inclusief gepaste melancholische glimlach, als een oude man.
's Avonds keek ik nog even DWDD via de NPO-app op de iPad. Dat doe ik hier wel vaker. Men verbaasde zich over het recordbedrag dat in NY voor een schilderij van Bacon was neergeteld. En dat in tijden van crisis. Dat verbaasde mij dan weer, dat men zich daarover verbaasde, en ook verbaasde het mij dat niemand zei dat kunst, net als goud, of koper, nét in tijden van crisis meer waard is omdat zo'n aankoop veel eenvoudiger en minder risicovol is dan het simpelste beleggingsproduct van een bank waarvan nét hele rijke mensen precies weten hoe onbetrouwbaar ze zijn.  Afijn. Dat is mijn mening voor vandaag.
Thuis gekomen rookte ik een sigaret voor het huis en er kwam een gezin voorbij, een gezette man, een gezette vrouw en hun dochter.
‘Yo,’ riep de man. ‘Waar heb je die Pony’s vandaan?’ En hij wees naar mijn sneakers.
‘Holland,’ zei ik.
‘Harlem?’ vroeg hij.
Kortom. Vier weken hier. Prima geïntegreerd.