Ivo Victoria in Pittsburgh: dag 15.

Lichte ontzetting gisterochtend toen ik bij herlezing van het opiniestuk in De Standaard vast stelde dat ik in dat stuk geen jonge vrouwelijke publicisten/auteurs noem. Verbijsterend latent machogedrag terwijl iedereen weet dat ik dól op vrouwen ben. Op Twitter bood ik proactief mijn oprechte excuses aan bij Simone van Saarloos, Olga Kortz en Ann De Craemer bij wijze van representatieve steekproef. Daar wisten ze niet goed raad mee, dus ik bood aan om een keer lekker voor ze te koken. Had natuurlijk weer precies het omgekeerde effect. Tót Olga lucht kreeg van mijn verpletterende culinaire reputatie. Dus oké. Ik hang.
Morgen treed ik hier op, in Pittsburgh. Een lezing samen met de Argentijnse dichter Roman Antopolsky. Ik kijk daar naar uit, uiteraard, ik heb nog nooit eigen werk in het Engels voorgedragen en wanneer ze in Amerika ‘reading’ zeggen, dan bedoelen ze ook echt reading: twintig minuten voordragen aan een stuk. Benieuwd of het publiek dat trekt.
Maar veel liever nog dan hier te op te treden en tegelijk veel liever niet, was ik gisteravond in de Brakke Grond geweest om eer te betonen aan Thomas Blondeau. Ik denk hier veel aan hem, eigenlijk elke dag, tijdens het schrijven, en ’s avonds wanneer ik in bed lig en nadenk over wat ik allemaal nog in dit leven wil doen.
Overigens moest ik aan het eind van de dag vaststellen dat ik niet was gaan fietsen, zoals gepland, en dat er plots een afgeronde, complete versie van Boek 3 was. Dat had ik niet verwacht. Binnen twee dagen vind ik het kut, maar goed, voor nu mocht ik een biertje en ondertussen prepareerde ik twee lamsschenkels en zette ze in de oven. Ik maak a mean lamsschenkel, ik zweer het je, dat zullen die dames nog ondervinden. Hopen maar dat er geen vegetariërs tussen zitten. (Want een echte man maakt natuurlijk vlees.)