Ivo Victoria in Pittsburgh: dag 26.

Ik besloot een boek te gaan lezen dat mij in het voorjaar, na lezing van de eerste versie van Dieven van vuur, was aangeraden door Katrien van de Bezige Bij Antwerpen: Een lied van schijn en wezen, een novelle van Cees Nooteboom. Ik downloadde het ebook en las het in één ruk uit terwijl ik ondertussen notities maakte. Een van de drama’s van het schrijverschap: nooit meer een boek lezen zonder notities te maken. Ik had nooit eerder iets van Cees Nooteboom gelezen en ’s avonds zag ik op de interwebs dat diezelfde dag in Amsterdam zijn 80ste verjaardag werd gevierd. Ja, noem het maar toeval.
Verder bleef ik de hele dag binnen en klooide verder aan met het boek. Ik was een beetje brak van mijn avond met de filosofen. Na het avondeten belde ik met mijn Amerikaanse tante, die een uurtje rijden van Pittsburgh woont. Maandag komt ze me oppikken en neemt ze me mee naar Mount Washington, de berg die de stad over ziet.
Ze zei: ‘De laatste keer dat ik je zag was je vier.’
Daarna nam ik een biertje en rookte een sigaret. Op slag voelde ik me beter en ik besloot een poging te ondernemen om die laatste, grote scène van het boek te schrijven, je weet wel, die ene scène waardoor alles onvergetelijk of potsierlijk wordt – en ik ging er vol voor, dat dient gezegd.