Deze stukjes moeten kort, anders leest niemand ze en daarom weet u
ook niks over het verschraalde rockhol dat ik gisteravond bezocht en
alwaar ik kennis maakte met drie post punk bands, een charmant roodharig
boerinnetje, en een gast die armworstelde voor geld. En ik kan er
verder ook niets over vertellen, omdat ik anders niet toe kom aan het
bezoek van mijn Amerikaanse tante die me meenam naar Mount Washington en
de Botanische tuinen. Waarna ik nog even verder pielde aan Dieven van
Vuur en daarna spoorslags richting alweer een fijn restaurant moest om
samen met Henry en Silvia de Franse schrijver Laurent Binet (van het
fantastische HhhH) welkom te heten. Hij geeft hier vanavond een lezing
maar maakte zich vooral zorgen om Frankrijk-Oekraïne en dat begrijp ik.
Tussendoor
surfte ik nog wat over de interwebs en ook ik zag hoe Trijntje
Oosterhuis in Nederland wat overmoedig een euro voor elke Facebook-like bood in het kader van de Giro555 actie voor de Filipijnen. En daarna
uiteraard dat aanbod in moest trekken omdat wij er met zijn allen enorm
goed in zijn geworden om iets viral te laten gaan wanneer we iemand
willen kloten. Maar het meest typische en schrijnende aan dit
voorvalletje was uiteraard de manier waarop het werd besproken op de
geroemde social media – het virtuele lynchen ter meerdere eer en glorie
van het eigen profiel zonder ook maar op een feitje of nuance meer of
minder te kijken; hopen maar dat deze mensen, onder wie vreemd genoeg
ook best lui die ik tot voor kort ernstig nam, net zo lang over hun
bijdragen hebben nagedacht als Trijntje zelf.
Het is dat ze in de
Filipijnen andere zaken aan hun hoofd hebben dan de manier waarop wij
hier leuk meerwaarde creëren rond hun ellende.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment